Ludzie często nostalgicznie mówią o „ryczących latach dwudziestych” w Paryżu i Nowym Jorku, ale prawda jest taka, że w tym czasie nie było takiego miejsca na świecie jak Berlin.
Republika Weimarska to nieoficjalna nazwa nadana Niemcom w okresie międzywojennym 1919–1933, między klęską Niemiec podczas Wielkiej Wojny w 1918 r. A dojściem Hitlera do władzy w 1933 r. W tym czasie Berlin stał się intelektualnym i twórczym centrum Europa, wykonując pionierską pracę we współczesnych ruchach literatury, teatru i sztuki, a także w dziedzinie psychoanalizy, socjologii i nauki. Gospodarka i sprawy polityczne Niemiec cierpiały wówczas, ale kwitło życie kulturalne i intelektualne. Ten okres w niemieckiej historii jest często określany jako „renesans weimarski” lub „złote lata” kraju.
Europahaus, jeden z setek kabaretów w Weimarze w Berlinie, 1931 r. © Wikimedia Commons
Centrum miasta, nazywane „Babilonem lat dwudziestych”, rozkwitło dzięki młodzieńczej aktywności i gwałtownej wolności seksualnej. Prowokacyjne pokazy kabaretowe, nadmierne używanie narkotyków, wieczory hedonistycznych imprez, otwarte relacje z osobami tej samej płci stały się centralnym punktem Berlina. W ruchu było wiele silnych kobiet, a wykonawcy tacy jak Marlene Dietrich i Anita Berber stali się ikonami czasu w ich stylu życia, sztuce i relacjach. Była to również dekada Brechta, Isherwoods i ruchu Bauhaus w sztuce i designie.
Budynek Bauhaus w Dessau, Niemcy © Wikimedia Commons
W dokumencie zatytułowanym Metropolis of Vice, Legendary Sin Cities, który przedstawia migawkę czasów, słyszymy, że: „Berlin był tym, czym marzyły seksualne marzenia. Można tam znaleźć prawie wszystko, a może wszystko. Ten rodzaj twórczej wolności myśli i wypowiedzi był objawieniem i obrazą surowej i konserwatywnej skrajnej prawicy, która rosła, mianowicie Hitlera i jego nazistów.
Zdjęcie reklamowe do filmu Der Blaue Engel (The Blue Angel) 1930, z udziałem Marlene Dietrich © Wikimedia Commons
Oto krótki film o tym, jak wyglądało życie w Berlinie w latach 20. XX wieku.
