Wei Leng Tay jest fotografem, fotoreporterem i artystą wizualnym z Hongkongu i Singapuru. Laureatka prestiżowego Poynter Fellowship w Yale School of Art. Wystawiała w muzeach i galeriach w Turcji, Japonii, Singapurze, Indonezji, Hongkongu i innych krajach. Jej projekt „Życie w Hongkongu” to seria intymnych portretów życia Hongkongerów we własnych domach. Przeprowadziliśmy z nią wywiad, aby dowiedzieć się więcej.
Co zainspirowało Twoją serię Hong Kong Living?
Zacząłem pracować nad tym projektem, ponieważ zastanawiałem się nad własnym życiem w Hongkongu; równowaga między pracą a życiem prywatnym, dynamika relacji i to, w jaki sposób to miasto - w swojej architekturze, w kapitalistycznych skłonnościach oraz w kulturowych przejawach zachowań i oczekiwań - wpłynęło lub wpłynęło na to, jak żyjemy i współdziałamy z najbliższymi.
„Lee Family” (2013) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Pracowałeś nad tym projektem w latach 2005-2015. Czy możesz opowiedzieć o rozwoju projektu w ciągu tej dekady?
Kiedy po raz pierwszy zacząłem pracować nad projektem, fotografia była, moim zdaniem, bardziej opisowa i skierowana na zewnątrz. Poczucie odkrycia polegało raczej na odkryciu mojego poczucia miejsca i tego, co robiłem ze swoim życiem poprzez interakcje i myślenie o życiu innych ludzi. W miarę postępu pracy [stawało się] bardziej wewnętrzne i stało się bardziej kreacją moich wewnętrznych uczuć i myśli połączonych z życiem innych. Ponadto rozpocząłem projekt w wieku dwudziestu kilku lat, a projekt i jego ukierunkowanie ewoluowały wraz z różnymi etapami mojego życia.
„Pinky” (2015) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Opowiedz nam o procesie obserwacji i fotografowania ludzi w intymności ich domów. Jak sprawiłeś, by twoi badani czuli się komfortowo?
Podobnie jak w przypadku większości moich projektów, wiele się rozmawia i rozumie się nawzajem, a to przede wszystkim w moim procesie.
„Fion and Hei Hei” (2013) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Czy kiedykolwiek wydawało ci się, że inwazyjne jest fotografowanie takich chwil, które wydają się prywatne?
Nie.
„Mandy” (2008) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Ile inscenizacji poszło w te ujęcia?
Uczestnicy i ja rozmawialiśmy o tym, gdzie chcielibyśmy zrobić zdjęcia. Na początku użyłem dużo więcej światła, ale potem stało się o wiele bardziej organiczne. Byłyby zlokalizowane w jednym obszarze, a faktyczne robienie zdjęć było bardzo płynne i niekierowane.
„Andy Wong” (2006) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Wygląda na to, że większość twoich przedmiotów należy do klasy średniej i niższej klasy średniej. Czy możesz mówić o społeczno-ekonomicznym aspekcie tego projektu?
Projekt koncentrował się na klasie średniej, mówiąc ogólnie. Chciałem, aby projekt pomyślał o warstwach, które znam i z których pochodzę, a także o dużej grupie, która ma potencjał do poruszania się i zmiany społeczeństwa.
„Louisa and Family” (2007) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
Wygląda na to, że dokumentujesz relacje międzyludzkie tak samo, jak dokumentujesz warunki życia w mieście. Czy powiedziałbyś, że to prawda?
Praca dla mnie wykracza poza dokumentację. Moim celem nigdy nie było udokumentowanie warunków życia w mieście. Zawsze chodziło o relacje. Zdjęcia nie przedstawiają żadnej konkretnej natury relacji rodzinnych, ale być może zastanawiają się nad jej złożonością i związkami z otoczeniem.
„Desmond” (2006) Dzięki uprzejmości Wei Leng Tay
