Usytuowany na północno-wschodnim krańcu świata arabskiego Irak jest ważnym tyglem dla perskiej, tureckiej, kurdyjskiej, turkmeńskiej i wielu innych kultur Bliskiego Wschodu. W Iraku muzyka odgrywa ważną rolę w życiu codziennym: wspólnoty łączą się, aby wykonywać świeckie piosenki o tematyce religijnej; pasterze, masoni i rolnicy śpiewają pieśni towarzyszące ich pracy; a ważne zabytki życia - takie jak narodziny, zgony, ukończenie szkoły, powrót z pielgrzymki lub spełnienie życzeń - często pociągają za sobą korzystanie z muzyki.
Cechy muzyczne
Pomimo wpływu różnych kultur, muzyka iracka ma kilka charakterystycznych cech muzycznych. Ekspresja wokalna jest najbardziej dominującym rodzajem muzyki irackiej, a improwizacyjne śpiewy rytmiczne i piosenki metryczne (w tym piosenki taneczne) odgrywają znaczącą rolę. Granice między świeckimi a religiami lub sztuką i muzyką ludową nie są jasno określone, co sprawia, że wpływy i powiązania między tymi gatunkami i nakładającymi się repertuarami są szeroko rozpowszechnione.
Muzyka jako rozrywka
Muzyka odgrywa ważną rolę w spotkaniach towarzyskich, podczas których amatorzy wykonują muzykę popularną dla przyjemności oraz dla rozrywki dla siebie i przyjaciół. Turkmeni i kurdyjscy muzycy amatorzy na północy łączą się wieczorem po pracy, aby śpiewać piosenki na tematy takie jak miłość i separacja, a także epopeje w towarzystwie tanbur, lutni z długą szyją.
Na obszarach wiejskich w środkowej i południowej Eufracie muzycy spotykają się we wspólnym miejscu spotkań zwanym muḍīf ordiwāniyya, gdzie wykonują poetyckie dzieła i pieśni ubuthiyya, które mają znaczny efekt emocjonalny. Południowo-wschodni region Amary ma nieco inną tradycję. Zamiast występować sami bogaci feudalni szejkowie zatrudniają muzyków, którzy zabawiają gości na kilka nocy.
Profesjonalna muzyka cygańska
Na każdym arabskim wydarzeniu świątecznym ważną rolę odgrywają profesjonalni cygańscy muzycy lub kawlīyya. Kawlīyya to główna grupa profesjonalnych muzyków pracujących w zachodnich, południowych i środkowych regionach Iraku. Ci muzycy występują jako rodziny, zapewniając rozrywkę głównie męskiej publiczności. W ich występach występuje solistka, która tańczy śpiewając muzykę z wiejskiego i beduińskiego repertuaru arabskiego lub czasami miejskiego repertuaru maqam. Towarzyszy mu solista, który gra na drewnianym skrzypcu z kolcami (rabāb) lub może grać w nowoczesną metaliczną wersję. Styl muzyczny charakteryzuje się zastosowaniem regularnego rytmicznego wzoru oraz genialnych, szybkich i mocno rytmicznych sekwencji.
Najpopularniejszym tańcem z cygańskiego repertuaru jest taniec hacha „skorpion”. Tancerka odrzuca głowę i ramiona do tyłu, kucając na kolanach i poruszając się w rytm klaszczącej ręki i słownej ingerencji „hacha”, co oznacza położyć się.
Muzyka i taniec na obszarach wiejskich
Dabka to ogólny termin określający świecki, wspólny taniec wykonywany przez kobiety i mężczyzn, osobno lub razem. Na obszarach wiejskich taniec dabka, wykonywany we wspólnych przestrzeniach na świeżym powietrzu, jest ważną cechą świątecznych okazji. Podczas tańca uczestnicy tworzą półkole, trzymając się za talię lub ramię, stukając stopami o ziemię. Dabka wykonuje się przy muzyce śpiewaka solo w towarzystwie shawm (tabl wa zurna, średniowieczny instrument dęty drewniany) lub podwójnego klarnetu (mitbaj) i bębna.
Istnieje kilka wariantów tradycji tanecznych między różnymi obszarami w Iraku. W centralnym Iraku taniec pierwotnie związany z wojną zwaną sās odbywa się na weselach, obrzezaniach i innych ucztach. W tańcu bierze udział dwóch tancerzy pieszych lub konnych, którzy wymachują mieczami lub kijami i tarczami. Sās towarzyszy bęben, shawm i dwa kotły. Tymczasem na krańcowym południu tańce zwane „ardha i sāmri” są wykonywane przez dwie grupy tancerzy, które śpiewają również antyfonicznie (co oznacza, że śpiewają według wzorca wezwania i odpowiedzi) i towarzyszy im okrągły, płytki dwugłowy bęben zwany tabl al-'ardha lub inne rodzaje bębnów.
