Wideo: Szczenię w nowym domu!!! CMP TV! 2024, Może
Wideo: Szczenię w nowym domu!!! CMP TV! 2024, Może
To zabawny czas dla francuskiej mody, ponieważ miasto z najbardziej tradycyjnym dziedzictwem na każdym kroku staje w obliczu zakłóceń: zastępuje się męskich dyrektorów kreatywnych, media społecznościowe stawiają wymagania wobec rzemiosła, a Macron wprowadził szeroko zakrojone reformy. Ale na ulicach Paris SS18 następuje największa zmiana: kobiety twierdzą, że mają prawo uczestniczyć w procesie twórczym i mieć własne ubranie. Kultowa wycieczka patrzy na subtelne zmiany mocy zachodzące poza wybiegiem.
Oto długa dychotomia: wybiegi oferują wielki pomysł, poczynając od mody (i trochę RTW), dyrektorzy kreatywni przedstawiają wizję kobiety, której według nich chce świat, a wraz z nią sprzedają komunikat o swojej marce. Czasami oznacza to niezbędne przedmioty, takie jak brokatowe buty Yves Saint Laurent i Chanel, a czasem oznacza to pewien sposób stylizacji znanego kawałka - jak sugestia Balenciagi, że dwa płaszcze są lepsze niż jeden. Tymczasem konsumenci oglądający ubrania na wybiegu - i modelujące je kobiety - nie widzą nic powiązanego ani praktycznego, i szukają sposobów interpretacji wyglądu, często z tanimi reprodukcjami zamiast wygórowanych oryginałów. Napięcia między tym, co dzieje się na scenie, a tym, co dzieje się w prawdziwym życiu, często prowadzi do zwykłego zamieszania modnych dysydentów, którzy ogłaszają to niedorzecznym i próżnym medium.
Ale odkładając odwieczny spór wokół „mody jako sztuki” na bok, w samej branży istnieje również interesujące napięcie, biorąc pod uwagę, że historycznie dyrektorzy kreatywni w wiodących domach mody we Francji byli mężczyznami. Podsumowując, Karl Lagerfeld prowadzi Chanel, Nicholas Ghesquierie nadzoruje Louisa Vuittona, Anthony Vaccarello przejął rządy w Yves Saint Laurent, Olivier Rousteing jest królem w Balmain, a Demna Gvasalia z Vetement generuje masowy szum w Balenciadze. Do niedawna Raf Simons prowadził Diora, a Riccardo Tisci prowadził Givenchy. Nie trzeba geniuszu, by stwierdzić, że grupka mężczyzn wystawiających i opiekujących się tym, jak i jak kobiety powinny wyglądać, jest problematyczna: ciasne spódnice, gorsety i chwiejne pięty sprawiły, że kobiety stały się nieruchome w różnych warunkach domowych w całej historii.
Jednak w ostatnich sezonach nastąpiły kluczowe zmiany na najwyższych pozycjach, dzięki czemu moda francuska stała się bardziej wyrównana: Clare Waight Keller przejęła w Givenchy, Natacha Ramsay-Levi objęła stery w Chloé, a Maria Grazia Chiuri opuściła swojego kreatywnego partnera w Valentino i rozpoczął karierę solową w Dior. Dołączają do długoletnich projektantów Sarah Burton (Alexander McQueen), Stelli McCartney (Stella McCartney), Agnès B (Agnès B) i Phoebe Philo (Céline). Ale czy to oznacza zmianę dla kobiet, które ostatecznie noszą ubrania?
Wpis udostępniony przez Céline Official (@celine) 1 października 2017 o 6:27 PDT
Co ciekawe tak. Ci kreatywni projektanci przejmują zarówno konsumentów, jak i własne badania - co w przypadku Marii Grazii Chiuri okazało się, że dzieli krytykę. W minionych sezonach w Dior Chiuri oferowała feministyczne koszulki z hasłami typu „wszyscy powinniśmy być feministkami” i „dlaczego nie było wielkich kobiet-artystów” wraz z błyszczącymi beretami i tiulowymi spódnicami w stylu tutu. Niedawny artykuł Business of Fashion zacytował zjadliwe komentarze krytyki modowej The New York Times Vanessy Friedman i krytyki Cathy Horyn, które oburzyły się, że Chiuri wędruje w kierunku milenialsów, pomimo zysków w tym roku wynoszących 1 miliard euro.
Phoebe, Stella i Agnès, warto podkreślić, oferują znacznie więcej ponadczasowych kolekcji, które bardziej zanurzają się w nastrój niż chwilę - ruch, który sam w sobie i wraz z projektami ubrań (miękki, wyluzowany, łatwy do noszenia i piękna), uznaje to, czego kobiety od nich szukają, a także rozwija wyraźną estetykę.
Artykuł BoF wykorzystuje tę różnicę, aby podkreślić rosnącą przepaść między pasem startowym a konsumentem, co jest prawdą. Ale ta luka otwiera nową, potężną przestrzeń: ulicę. Podczas tygodnia mody styl uliczny wyraźnie pokazał realne mariaż artyzmu i łatwości noszenia - miejsce poza tradycyjnymi wybiegami, aby w bardziej znaczący sposób mieć własną tożsamość. Tu nie chodzi o modę, chodzi o opanowanie narracji, a kobiety w Paryżu robią to dobrze.
Wpis udostępniony przez Dior Official (@dior) 30 września 2017 o 7:16 PDT
W stolicy Francji wyrażanie siebie było widoczne podczas pokazów SS18. Być może wymagają tego dekadencka architektura i majestatyczne otoczenie, ale w Paryżu wyczucie troski i precyzji w sposobie ubierania się ludzi jest namacalne. Tutaj legion kobiet bezwstydnie promuje „wygląd”, posiadając modne ubrania na co dzień. Tłumaczą wybieg na teatr swojej osobistej domeny. Oznacza to gwałtowne odejście od starych pomysłów „francuskiego szyku”, które grały mocniej na stonowanych, niemądrych strojach.
Kluczowe elementy jednoczące styl w tym sezonie - w tym jasne kolory, obszerne blezery i marszczone koszule, bawełniany materiał w kratkę i tweed renderowane w kurtki, spódnice i rowy - podano w talii z odrobiną podszewki JWAnderson. W międzyczasie workowate swetry zostały połączone z nowymi balansami, a spodnie były noszone wysoko i szeroko, garbiąc się wokół stopy - wszystkie miały ostro zakończone buty, które pojawiły się w patentowej czerwieni, brutalnym błękicie i, oczywiście, brokacie. Krótko mówiąc, był to nowy rodzaj ubioru mocy, który promował pomysł zajmowania przestrzeni, zauważenia i poczucia siły: chodzi o cieszenie się ubraniem i kobiecość bez przepraszania. Styl, który jest odważny, asertywny i pewny siebie - przerobiony francuski szyk, prowadzący na następną granicę.
W niedawnym przeglądzie w „The New York Times” Vanessa Friedman zapytała o pokaz Chanel SS18: „Czy to najokropniejszy przejaw zaangażowania się w modę, czy też prawdziwy moment eskapizmu, zaproponowany przez tego, kto potrafi? Czy to przykład ekstremalnego bombastowania czy hojności? ”. Dyrektor mody Timesa wylądował na tym drugim, powołując się na ruch mody, aby celebrować piękno w chwilach przerażenia. Prawdę mówiąc, Friedman pozwolił modzie uciec zbyt lekko, bo jeśli Lagerfeld był naprawdę zajęty upowszechnianiem piękna w mieście, które doznało ogromnej traumy, zrobiłby to w otwartym otoczeniu, nie tylko dla wybranej grupy zaproszonych, blokując paryżanom pomoc stu policjantów.
Ulice są jednak przestrzenią demokratyczną. Poza pokazem Chanel moda unieruchamiała przechodniów. W Carven pokaz odbywał się na uniwersytecie podczas godzin szkolnych, co doprowadziło do skupienia zakłopotanych i rozbawionych gapiów, podczas gdy grupa jasno ubranych gości przedzierała się przez betonowe sale. Pojawiający się projektanci, tacy jak Dumitrascu, nawet bezpośrednio bawili się tymi napięciami, organizując pokaz partyzancki w paryskim metrze: wszystko to było jak życie i życie jako sztuka, wszystkie rozmazały się wspaniale w jednym smudzie. Te zestawione ze sobą codzienne życie i moda łączą się w coś potężniejszego i bardziej podobnego do radości. Jak para czerwonych, wysokich, lakierowanych butów, które przyciągają wzrok, gdy wychodzisz z nudnego wykładu, nie może cię rozproszyć, nawet na sekundę?
Krótko mówiąc, kobiety w Paryżu wykorzystują prawo do plusku - i bawią się przy tym. To z kolei oferuje spektakl i eskapizm w życiu codziennym dla kobiet noszących ubrania i dla tych, którzy są tego świadkami.
Posiadając kreatywność poza wybiegami, kobiety te podejmują ostateczne decyzje od projektantów, a zamiast tego sprawiają, że jest to bardziej cykliczny proces - są liderami, za których projektanci powinni się wycofywać, a nie narzucać. To radosne i wzmacniające, eskapistyczne i prawdziwe. To rodzaj nowej tożsamości, którą wszyscy powinniśmy świętować.
