Mniej niż 30 lat po zdobyciu niepodległości Chorwacja może zostać zwycięzcą Pucharu Świata. Dla pokolenia graczy, którzy w końcu otrząsnęli się z wcześniejszych nacisków, nie byłoby nic więcej, niż na to zasługują.
W 1992 roku francuski zespół składający się z takich postaci jak Eric Cantona, Didier Deschamps i Jean-Pierre Papin nie udało się wyjść z grupy Mistrzostw Europy, która obejmowała Anglię, Szwecję i Danię. Duńczycy byli spóźnieni - mimo że wygrali wszystko - ponieważ Jugosławia została zdyskwalifikowana zaledwie 11 dni przed rozpoczęciem turnieju.
W regionie, w którym napięcia etniczne były wysokie, konflikty były częste, a ponad 100 000 ludzi straciło życie, nowe państwa narodowe walczyły o swoją tożsamość pod koniec XX wieku. Chorwacja i Słowenia jako pierwsze ogłosiły niepodległość, ale szybko spotkały się z gwałtownym odwetem ze strony głównie serbskiej armii jugosłowiańskiej. Niesamowicie, ludzie wciąż próbowali grać w piłkę nożną.
Jugosłowiańska drużyna, która została zdyskwalifikowana, znalazła się na szczycie grupy i zawierała wielu zawodników, którzy utworzą pierwszą oficjalną drużynę piłkarską w Chorwacji. Cudowne talenty, takie jak Davor Šuker, Zvonimir Boban i Robert Prosinečki, wszyscy znani z czapek Jugosławii, stali się gwiazdami majestatycznej strony chorwackiej, która łączyła szorstkość i zaciekłą determinację z podstępem i rozmachem.
Przed zamianą niebieskiej Jugosławii na czerwono-białą Chorwację byli profesjonalistami wykonującymi swoją pracę jako sportowcy. Niezależność oznaczała, że grupa bardzo utalentowanych graczy grała teraz o koszulkę, odznakę i naród, których naprawdę uwielbiali.
Gdy Chorwacja zakwalifikowała się do Euro96, pierwszego turnieju, na który oficjalnie zezwolono im wziąć udział zgodnie z zasadami FIFA i UEFA, był to pięcioletni kraj z nieco ponad 4, 5 milionami mieszkańców. Byli na wojnie mniej niż 12 miesięcy wcześniej.
Obrońca Slaven Bilić mógł teraz grać dla swojego kraju, nigdy nie został wybrany dla Jugosławii, ponieważ jego tata był wybitnym chorwackim separatystą. Inni gracze stracili przyjaciół i rodzinę podczas konfliktu, a napastnik Petar Krpan dosłownie walczył z wojskami serbskimi jako nastoletni żołnierz.
Zespół, który dotarł do ćwierćfinału podczas Euro '96, a następnie dwa lata później w Pucharze Świata, stał się „złotym pokoleniem” Chorwacji. Podczas gdy etyka jest leniwie rzucana na różne drużyny piłkarskie, chorwackie strony ostatnich lat starały się powtórzyć uwielbienie dla tej grupy graczy. Nie wyszli poza ćwierćfinały na dużym turnieju od 1998 roku aż do letnich Mistrzostw Świata.
Ale coś się kliknęło w Rosji i kusi finał Pucharu Świata. Zdobycie tytułu mistrza świata byłoby zwycięstwem dla wszystkich niesamowitych momentów z przeszłości chorwackiego futbolu, które zdobyły tylu fanów na całym świecie.
Byłoby to dla tego wspaniałego chipu Davor Šuker w 1996 roku i uderzenia 3-0, które wygrali z Niemcami we Francji '98. Dla grupy chorwackich zawodników, którzy w 1987 roku zdobyli Mistrzostwa Świata Juniorów jako drużyna Jugosławii do lat 20 i zostali „złotym pokoleniem”.
Ale pomijając historię, oceniając ich po wynikach tego turnieju, w pełni zasługują na swoje miejsce w finale. Umieszczono ich w prawdopodobnie najtrudniejszej grupie, wraz z Argentyną, Islandią i Nigerią. Mógłbyś parsknąć tymi drużynami, kichać je z powrotem i wymyślić przyzwoitą prognozę, kto zwycięży w grupie, biorąc pod uwagę talent na wystawie. Chorwaci wygrali każdą grę i pobili Amerykę Południową.
W swoich meczach pucharowych przyjechali od tyłu z gospodarzami i Anglią, aby wysłać obie drużyny pakując się, i wygrali dwa rzuty karne (Rosja i Dania), a Luka Modrić rozegrał rzut karny po tym, jak stracił jedną na koniec dodatkowy czas w tym ostatnim.
Kapitan Luka Modrić © Michael Zemanek / BPI / REX / Shutterstock
Będąc w rytmie, byli wyjątkowi do oglądania. Šime Vrsaljko był najlepszym obrońcą turnieju, skrzydłowi Ivan Perišić i Ante Rebić byli kliniczni i energiczni na bokach, a wspaniała para Modrić i Ivan Rakitić na środkowym środku boiska nadal zapewnia elfi łaskę esque Mario Mandžukić, cel współczesnego człowieka.
Francja przeżyła swój moment w 1998 roku, gdy ojczyzna „czarnego, blanc et beur” osiągnęła pełnoletność. Po drodze pokonali nawet Chorwację. Teraz kraj młodszy niż bramkarz, z którym mają się zmierzyć, ma szansę naprawdę stworzyć historię. Jako kapitan Modrić wyprowadzi swoją drużynę 27 lat po tym, jak został zmuszony do ucieczki z domu, jego dziadek został stracony, a jego dom spłonął. Nie jest już uchodźcą, a jego kraj nie jest już w stanie wojny, ale obaj mogą zostać mistrzami świata do końca tygodnia.
