Tetris to jedna z najbardziej rozpoznawalnych gier wideo na świecie. To niezwykle proste, dziwnie satysfakcjonujące i całkowicie uzależniające. Ale za blokami wchodzącymi na swoje miejsce znajduje się ciekawa historia, w jaki sposób gra opuściła Rosję i dlaczego uważamy ją za tak fascynującą.
6 czerwca to Światowy Dzień Tetrisa, a także rocznica powstania gry. W tym roku skończy 33 lata i dla wielu przez całe życie było stałym źródłem rozrywki. Alexey Pajitnov, programista, który stworzył grę, udzielił wielu fascynujących wywiadów na temat tego, jak wpadł na ten pomysł.
W tym czasie Pajitnov pracował w pracowni komputerowej dla Akademii Nauk ZSRR. „Od dziecka uwielbiam układanki, zwłaszcza pentomino. Możesz zdobyć trzy z tych gier geometrycznych za rubla w moskiewskich sklepach z zabawkami. W czerwcu 1984 r. Przyszło mi do głowy, że mogą być dobrą podstawą do gry komputerowej ”- powiedział The Guardian.
Wkrótce jednak odkrył, że obracanie 12 elementów pentomino było zbyt skomplikowane, więc zmniejszył je do tetromino. Oryginalny program został napisany dla rosyjskiego komputera Electronika 60, który tak naprawdę nie miał grafiki, co oznacza, że Pajitnov musiał używać liter do tworzenia elementów do gry.
Ostatnia część układanki znalazła się na swoim miejscu. „Następnie opracowałem procedury manipulowania elementami: wybierz płytkę, odwróć ją, obróć. Ale boisko wypełniło się w ciągu 20 sekund. Poza tym, kiedy już wypełniłeś linię, to było trochę martwe, więc po co trzymać ją na ekranie? Dlatego sprawiłem, że każda pełna linia zniknęła, co było kluczowe ”- powiedział Pajitnov.
KGB odgrywa dość dużą rolę w historii Tetris.
Taka była historia tworzenia gry, ale kiedy przyszło ją wyeksportować do reszty świata, właśnie tam sprawy stały się dziwne i KGB się zaangażowało.
Henk Rogers był licencjonatorem gier w latach 80., a jego zadaniem było zdobywanie gier na rynek japoński. Odkrył Tetris na Consumer Electronics Show w Las Vegas w 1988 roku i był przekonany, że to będzie hit. Kupił wszystkie prawa licencyjne, jakie mógł, ale gdy chodziło o zabezpieczenie praw do sprzedaży gry dla Game Boya, udał się prosto do Moskwy, aby porozmawiać z Elorgiem, biurem zajmującym się eksportem oprogramowania do biura ZSRR.
„Dyrektor Elorg, pan Belikov, powiedział mi, że nigdy nie dał nikomu praw. Byłem w głębokim kimchi, ponieważ w Japonii wyprodukowano 200 000 kartridży do gry po 10 USD za sztukę, a całą własność teściów złożyłem jako zabezpieczenie ”, powiedział Rogers dla The Guardian. „Spotkaliśmy się następnego dnia i mieli skład 10 osób - KGB, biznesmenów, prawników, Aleksieja - którzy grilowali mnie przez dwie godziny.”
KGB wysłało nawet dwóch agentów do biura Rogersa w Tokio. W końcu inkwizycja była warta, a Tetris otrzymał prawa do konsoli.
Ale co dokładnie sprawia, że gra jest tak uzależniająca? W 2014 r. Profesor Uniwersytetu Sheffield szczegółowo zbadał ten temat. Dr Tom Stafford, który pracuje na uniwersyteckim Wydziale Psychologii, odnosi się do efektu Tetris, w którym grasz tak często, że kiedy zamykasz oczy w nocy, nadal widzisz spadające klocki. Lub jeśli spojrzysz na wzory na podłodze, zobaczysz tetrominoes.
Efekt Tetris pojawia się, gdy gra zaczyna pojawiać się w nieoczekiwanych miejscach.
Stafford następnie wspomina o efekcie Zeigarnika, nazwanym na cześć Blumy Zeigarnik, który napisał o nim w Berlinie w 1920 roku. Zeigarnik zauważył, że kelnerzy w jej lokalnej kawiarni doskonale pamiętają wszystkie zamówienia, których jeszcze nie zrealizowali, ale nie mogli sobie przypomnieć tych, które zostały już dostarczone do stołu.
„To pamięć efektów Zeigarnik dla niezakończonych zadań” - mówi Stafford. „Właśnie tak cudownie robi Tetris - to świat wiecznie niezakończonych zadań. Gra w nieskończoność generuje zadania, linie do wykonania i nieskończenie dostarcza ci terenu, na którym możesz ćwiczyć wzrok. ”
Wszystko to ma sens dla ludzi jako gatunku. Kiedy potrzebujemy naszej pamięci, aby wykonać zadanie przed nami, mamy do tego siłę mózgową. Ale po zakończeniu tego zadania pamięć przestaje ci na to zaprzątać głowę. „Geniusz Tetris polega na tym, że wykorzystuje ten hak pamięci do niezakończonych zadań i angażuje nas w kompulsywną pętlę wykonywania i generowania nowych zadań”, mówi Stafford.
