Turecki bestseller, historia czterech kobiet, które podróżują z Tunezji do Libanu, został opublikowany w języku angielskim podczas letniego uprzejmości tłumaczenia Aleksandra Dawe.
Ece Temelkuran, fotograf Muhsin Akgun Dzięki uprzejmości Zed Books
To, że Ece Temelkuran jest obecnie jednym z najbardziej znanych i najbardziej szanowanych pisarzy tureckich, nie powinno dziwić. Zanim odniosła sukces jako pisarka, zachęcona przez kobiety, które dmuchają na węzły (które sprzedały się w ponad 100 000 egzemplarzy w swoim ojczystym kraju) i Time of Mute Swans (która zostanie opublikowana w języku angielskim w listopadzie), była przyjaciółką Hranta Dinka - tego symbolu praw człowieka i demokratycznej Turcji zamordowanego 10 lat temu - oraz wielokrotnie nagradzanego dziennikarza, nieustraszonego reportera o swoim kraju i innych krajach, takich jak Liban podczas wojny w 2006 roku, Wenezuela po dojściu do władzy Chaveza, lub Argentyna po kryzysie gospodarczym.
Jeśli o tym wszystkim wspomnieć, to dlatego, że można odnieść wrażenie, że Women Who Blow on Knots to powieść, której nikt inny nie byłby w stanie wyprodukować. Może to zabrzmieć trochę oczywiste, dopóki nie zastanowisz się, o czym jest ta książka: epickie przygody czterech kobiet podróżujących z Tunezji do Libanu podczas szczytu Arabskiej Wiosny. Lub, jak to zostało opisane podczas jednego z rozmów Temelkurana w Londynie kilka miesięcy temu: wycieczka Thelma & Louise na współczesny Bliski Wschód. Nie chodzi się tylko o tak wiele feministycznych i politycznych linii bez doświadczenia z pierwszej ręki, a także pewien talent do właściwych debat.
Powieść została najwyraźniej napisana w szaleńczym, napełnionym winem i papierosie, kilka miesięcy w Tunisie w 2012 roku, gdzie Temelkuran schronił się po zwolnieniu z gazety Habertürk, w jednym z tych politycznych represji, o których reżim Erdoğana jest obecnie znany na całym świecie. Oprócz nadania wiarygodności powyższemu punktowi „doświadczenia z pierwszej ręki”, warunki te służą również, by tak rzec, zamazaniu podziału między faktem a fikcją. „Women Who Blow on Knots” jest opowiadana w pierwszej osobie przez świeżo bezrobotnego tureckiego dziennikarza, a wiedza o tym, które z tych szczególnych wydarzeń miały miejsce, czy nie, nie jest tak oczywista, jak mogłoby się wydawać. Z pozostałymi trzema głównymi bohaterami, prawdopodobnie również zainspirowanymi przez istniejących znajomych, jest to historia prawdopodobnie bardziej zakotwiczona w rzeczywistości niż większość.
Ale kim są ci trzej inni główni bohaterowie? Jest Maryam, egipski weteran placu Tahrir i akademicka obsesja na punkcie Dido, legendarnej królowej Kartaginy; Amira, „kwintesencja kobiety
jak posąg Wenus ”, tunezyjski tancerz i działacz (online); i wreszcie (daleko od tego) Madam Lilla, starsza, tajemnicza kobieta mająca powiązania z różnymi agencjami wywiadowczymi, milicje rebeliantów Tuareg i rosyjska mafia. To ona, jak można się spodziewać, zabiera grupę w swoją wielką przygodę na liniach bitewnych i po porewolucyjnych stanach, motywowaną częściowo morderczym pragnieniem zemsty na jednym z jej byłych kochanków.
Jednak zarówno sytuacje polityczne, jak i fabularne są filarami czegoś, co wydaje się być głównym argumentem tej książki: dążenie kobiet nie tylko do walki o kontrolę nad swoim życiem, ale także do nie żałowania i odwrócenia się, gdy kontrola ta okaże się wymagająca. Pośród śmiałych przebiegów, humorystycznych konfiguracji i mitologicznych przerw, postacie te okazały się cierpieć z powodu swoich wyborów. Bez względu na to, czy ich oprawcy byli religijni, towarzyscy, miłosni, czy też mieszanka tych trzech, wszyscy czterej potrzebowali wzajemnego wsparcia. Jeśli może nie tylko po to, aby żyć, to przynajmniej walczyć w dobrej walce. Czego więcej można oczekiwać od rewolucyjnej podróży?
KOBIETY, KTÓRE Dmuchają w węzły
Ece Temelkuran, tłum. Alexander Dawe
Partyjskie książki
450 s. | 9, 99 £
