Chorwacki artysta Goran Trbuljak satyrycznie rzuca wyzwanie światowi sztuki poprzez swoje prace, obalając mitologię artysty i parodiując instytucję galerii. Czyniąc to, angażuje się w nieustanną debatę na temat natury sztuki. Badamy prace tego innowacyjnego artysty.
Pytanie „czym jest sztuka?” a relacje między twórcami, dziełami i odbiorcami zawsze były kluczowe w dyskusjach na temat praktyki artystycznej. Od Poetyki Arystotelesa po Dzieło sztuki Waltera Benjamina w erze mechanicznej reprodukcji, te kluczowe pojęcia zostały zbadane, przeanalizowane i argumentowane. Chociaż nigdy nie możemy dojść do konkretnych wniosków, dzieło chorwackiego artysty Gorana Trbuljaka rzuca ciekawe światło na te irytujące tematy.
Trbuljak jest aktywnym praktykiem od późnych lat 60. XX wieku i wiele jego prac koncentruje się na sobie i jego relacjach z przemysłem artystycznym. Brał udział w „nowej praktyce artystycznej”, w której uczestniczyło wielu innych współczesnych chorwackich praktyków, takich jak Sanja Iveković, Jagoda Kaloper i Željko Kipke. Jednak podczas gdy ruch ten charakterystycznie koncentrował się na korzystaniu z nowych mediów i nowoczesnych mediów, Trbuljak był bardziej zainteresowany autonomią galerii i zawodem bycia artystą. Przykładem tego jest jeden z jego najsłynniejszych cytatów: „od czasu do czasu wkładam palec przez otwór w drzwiach Galerii Sztuki Nowoczesnej bez wiedzy kierownictwa”. Ten prosty gest artysty, który jest potajemnie obecny w swojej twórczości, próbuje podważyć autorytet organu zarządzającego galerią i uwypukla, w jaki sposób podstawowa akcja może krytykować cały system sztuki.
Używanie własnego imienia przez Gorana Trbuljaka było kolejną taktyką badaną w celu zabawy z aurą wokół „geniuszu” i skupieniem się na byciu zauważonym. W 1973 roku przykleił pasek papieru z napisem „artysta” do ściany metra i podpisał inny pasek swoim nazwiskiem, który przykleił się do poręczy schodów ruchomych. Następnie wykonał zdjęcia z chwilą, gdy słowa te pojawią się obok niego lub obok siebie. Umożliwiając wiele interpretacji, można zinterpretować, że to dzieło sztuki miało na celu podważenie niestałości natury bycia zauważanym przez społeczność artystyczną.
Jego nazwisko wystąpiło w innym dziele w 1996 r., W którym Trbuljak spreparował litery w słownikach sztuki, tak że jego imię zostało utworzone przez resztki tekstu i znajdowało się również obok tytułów znanych artystów, takich jak Picasso. Ta jawna próba bycia zauważonym i nazwanym „wielkim” ponownie podkreśla kłopoty Trbuljaka z biurokracją przemysłu artystycznego. Można to również uznać za kontynuację wcześniejszego pytania, które postawił: kto ma moc decydowania, kto jest artystą? Znowu nie ukrywany, w swoim kapryśnym stylu, Trbuljak przeprowadził w 1972 r. „Referendum”, w którym poprosił publiczność o wypełnienie kart do głosowania, odpowiadając tak czy nie, czy jest artystą. W odpowiedzi na tę pracę Trbuljak zacytował: „[artystą] jest osoba, która ma okazję być jednym z innych”.
Na wystawie w Berlinie w 2011 roku w Galerija Gregor Podnar Picasso był ponownie obecny w twórczości artysty. PP Monochrome składał się z 12 metalowych paneli. Trbuljak oświadczył, że za każdym razem, gdy wartość rynkowa tego dzieła wzrośnie, zarysuje literę imienia Pablo Picasso na jednym z metalowych elementów. Katalizatorem tej pracy było użycie przez hiszpańskiego malarza producenta nowego samochodu Grant Picasso.
Goran Trbuljak kontynuuje dialog między sztuką a artystą. Jego praca porusza wiele tematów i została stworzona za pośrednictwem wielu mediów.
Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej Galerija Gregor Podnar.
Autorstwa Andrew Kingsford-Smith
