Berliner Dom, podobnie jak wiele kultowych domów wiary, przekroczył swoje znaczenie. Pobożni wraz ze stadem o czysto estetycznym charakterze, aby być świadkiem piękna, jakim jest Berliner Dom, czyli berlińska katedra, najwyższa parafia i kolegiata w Hauptstadt.
Zlokalizowany w sercu miasta na Wyspie Muzeów w Mitte, zaledwie kilka kroków od innych kultowych zabytków, Berliner Dom stał się integralną częścią kwintesencji tkaniny wizualnej anatomii Berlina. Kilka przejawów architektury podsumowuje Berlin, a Berliner Dom jest jednym z nich.
Jako kościół ewangelicki jest kościołem parafialnym kongregacji Gemeinde der Oberpfarr- und Domkirche zu Berlin, który jest częścią kościoła ewangelickiego berlińsko-brandenbursko-śląskich Górnych Łużyc. Ciekawą rzeczą w Berliner Dom jest to, że tak naprawdę nigdy nie był to kościół w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.
Jego korzenie sięgają połowy XIV wieku, kiedy Fryderyk II „Irontooth” Brandenburgii przeniósł swoją rezydencję na dzisiejszą Wyspę Muzeów i wraz z nim przyniósł kaplicę. Po podróży do Rzymu kazał Kościołowi podnieść go na wyższy poziom, nazywając go kościołem parafialnym. Rozkazał biskupowi poświęcić go jako Erazma z Formiae, a ostatecznie do kolegium prawa kanonicznego. Słowo Domstift przekłada się na kolegium katedralne.
Z biegiem lat i na przestrzeni wielu przywódców kościół otrzymywał różne miny i zmiany nazwisk w zależności od działającej wiary władcy. Od kalwinistów po luteranów, Berliner Dom ma to wszystko. Podczas II wojny światowej poniósł poważne szkody, a nawet stracił dach podczas bombardowań alianckich. Wpadł pod władzę Niemiec Wschodnich w podzielonym Berlinie, gdzie odbudowa rozpoczęła się w 1975 r. Stopniowo przybierał on niebiańską formację, która jest dziś podziwiana, „ukończony” w 1993 r. Mówi się o innych uzupełnieniach, ale o finansowaniu jest ciasne.
? Otwarte od poniedziałku do soboty w godzinach 9–20; Niedziele i święta 12–20
