„Lepiej umrzeć na nogach niż żyć wiecznie na kolanach”. - Dolores Ibárruri
Jadąc w stronę Nabrzeża Urzędu Celnego w Glasgow, trudno nie zauważyć majestatycznej i wyjątkowej rzeźby poświęconej Dolores Ibárruri. Wzniesiony w 1977 roku przez Arthura Dooleya pomnik służy jako przypomnienie setkom brytyjskich ochotników, którzy walczyli w Hiszpanii podczas hiszpańskiej wojny domowej, i którym Dolores pożegnała się w swoim słynnym przemówieniu z 1938 roku do Międzynarodowych Brygad: historia. Jesteś legendą
Wróć do nas, a tu znajdziesz ojczyznę.
Dolores Ibarruri I © Wikicommons
Nasiona rewolucji są sadzone
Dolores Ibárruri urodziła się 5 grudnia 1895 r. W Kraju Basków w Hiszpanii. Jej ojciec pracował w kopalniach, a matka była gospodynią domową. W dzieciństwie Dolores uczęszczała do lokalnej szkoły wraz ze swoimi braćmi, gdzie edukacja religijna miała najwyższy priorytet, a działania dyscyplinarne były surowe. Ognista Dolores często miała kłopoty z intonowaniem rewolucyjnych piosenek, graniem w pozorowane bójki i robieniem psikusów, a jej matka została kiedyś zabrana do księdza przez rzekomy egzorcyzm.
Jako nastolatka opuściła szkołę i przeprowadziła się do pobliskiego miasta, aby pracować jako krawcowa, pokojówka, a następnie kelnerka. To tutaj poznała Juliána Ruiza Gabiñę, komunistycznego rewolucjonistę, który został kilkakrotnie uwięziony za swój aktywizm. Mieli dziecko i pobrali się w 1915 roku.
W tym czasie Dolores zaczęła czytać dzieła Karola Marksa i stała się pasjonatką ruchu robotniczego, który rozlewał się po Hiszpanii. W 1918 r. Opublikowała artykuł w gazecie robotniczej El Minero Vizcaíno, w którym skrytykowała hipokryzję Kościoła katolickiego. Ze względu na jej publikację w czasie Wielkiego Tygodnia i charakter ataku słownego podpisała się pod tym tytułem z nazwą, że historia zawsze będzie ją pamiętać: La Pasionaria.
Słynny adres La Pasionaria na pożegnanie do międzynarodowych brygad I © Wikkicomons
