Studio Ghibli, czczony dom animacji, stworzył wiele ponadczasowych klasyków, z których wiele inspirowanych jest starożytnymi mitami i literaturą z różnych epok.
Zarówno fani anime, jak i miłośnicy filmów byli w niebie, kiedy Studio Ghibli udostępniło swój tylny katalog (z wyjątkiem przełomowego dramatu II wojny światowej Grave of the Fireflies) do streamingu za pośrednictwem Netflix w Europie.
Ten doniosły zamach na Netflix daje widzom świeżą okazję do głębokiego zanurzenia się w dziełach, które są jednymi z najlepszych filmów, jakie kiedykolwiek powstały, nie tylko w japońskim anime, ale we wszystkich kinach.
Tytuły, takie jak Opowieść o księżniczce Kaguya i Ruchomy zamek Haura, same w sobie stanowią klasykę, ale czerpią inspirację z różnorodnych wpływów, od mang po greckie mity. Oto niektóre z tych prac i literackie odniesienia, które przyczyniły się do ich powstania.
„Howl's Moving Castle”, reż. Miyazaki, scenariusz: Diana Wynne Jones
Biorąc pod uwagę dar Miyazakiego polegający na tworzeniu czarujących opowieści dla dzieci, takich jak My Neighbor Totoro (1988), nie było zaskoczeniem, że pewnego dnia dostosuje dzieło znanego pisarza dla dzieci. Diana Wynne Jones napisała oryginalną książkę z 1986 roku, która była podstawą filmu z 2004 roku, ale pierwotnie adaptacja wcale nie miała być adaptowana przez Miyazaki, ponieważ przeszedł na emeryturę po stworzeniu swojego arcydzieła Spirited Away (2001). W rzeczywistości Miyazaki ogłosił swoją emeryturę trzykrotnie, ale w końcu za każdym razem wraca na fotel reżysera.
Ruchomy zamek Haura miał być wyreżyserowany przez Mamoru Hasada, ale odszedł po twórczych różnicach, co skłoniło Miyazaki do wkroczenia i wzięcia wodze kreatywności. Rezultat końcowy wymaga zrozumiałych swobód z książką - obsada bohaterów jest dramatycznie zmniejszona, fabuła jest usprawniona, a ton rozjaśniony - ale pomimo kondensacji materiału źródłowego film nadal zachowuje swoją nieziemską magię.
„Howl's Moving Castle” powstał na podstawie książki Diany Wynne Jones © Allstar Picture Library / Alamy Zdjęcie
Jak „The Tale of the Bamboo Cutter” zainspirowało „The Tale of Princess Kaguya”
Wielu Japończyków zna rodzimą opowieść ludową The Tale of The Bamboo Cutter, która jest podstawą reżysera i współzałożyciela Ghibli Isao Takahaty. Legenda sięga starożytnej Japonii i jest uważana za pierwszy w historii utwór fikcyjny znany jako monotogari. Opowiada historię miłej, starszej pary, która pewnego dnia odkrywa maleństwo w zagłębieniu bambusowej łodygi. Wychowują ją jak własną, a ona szybko staje się piękną młodą kobietą.
Ten prosty szablon został zbudowany przez Takahatę, dzięki czemu jest to prawdopodobnie najbardziej wykwintne wejście do kanonu Studio Ghibli dzięki wspaniałej animacji akwareli. Film bierze nagie kości tej historii i wykorzystuje ją do przeprowadzenia fascynującego studium postaci, gdy dorastająca Kaguya próbuje pogodzić swoje magiczne pochodzenie ze swoim miejscem na świecie jako adoptowane dziecko ludzkich rodziców. Jej pytania zadają wielkie pytania w naszym wieku: dlaczego tu jesteśmy? Co to znaczy łączyć się z innymi?
Gdy bohaterka zastanawia się nad prawdziwymi kosztami przynależności, film delikatnie, lecz nieuchronnie zmierza w kierunku oszałamiającego punktu kulminacyjnego, który jest jednym z najbardziej emocjonujących wyrzutów sumienia, jakie kiedykolwiek widzieliśmy w filmie dla dzieci.
„Tale of Princess Kaguya” nawiązuje do elementów tradycyjnej japońskiej opowieści ludowej © Photo 12 / Alamy Stock Photo
Ikona japońskiej popkultury Lupin Trzeci pojawia się w „The Castle of Cagliostro”
Miyazaki uderzył w ziemię swoim pierwszym filmem fabularnym nakręconym przed powstaniem Studio Ghibli. Bohaterem jest jedna z wielkich ikon japońskiej popkultury - Lupin Trzeci, wszechobecna obecność wszędzie, od salonów Pachinko po multipleksy. Początki literackie bohatera sięgają głęboko. Po raz pierwszy pojawił się w 1967 roku w mandze przez późnego wielkiego Kazuhiko Kato, lepiej znanego pod pseudonimem Monkey Punch.
W narracji mangi Lupin jest prawnukiem dżentelmena złodzieja Arsena Lupina, który jest bohaterem klasycznych powieści francuskiego pisarza Maurice'a Leblanc. W mandze i jej wielu animowanych adaptacjach współczesny Lupin jest amoralnym obsesją na punkcie seksu. Najważniejsze są nagość i przemoc. W rękach Miyzakai jest bardziej sympatycznym łotrzykiem, aż po szyję w skullduggery, ale ze złotym sercem.
Lupin Trzeci jest bohaterem „Castle of Cagliostro”, a także pojawia się w wielu innych miejscach japońskiej popkultury © Tms / Kobal / Shutterstock
„The Graveyard by the Sea”, wiersz Paula Valery'ego, pojawia się w „The Wind Rises”
The Wind Rises (2013), będący pożegnaniem Miyazakiego, to zmierzona, częściowo fabularyzowana biografia Jiro Horikoshi, projektanta jednego z samolotów używanych przez Japonię podczas II wojny światowej. Jedną z inspiracji był wiersz Paula Valery'ego, francuskiego poety, eseisty i filozofa.
Na Cmentarzu nad morzem Valery pisze: „Wiatr się wznosi!
Musimy spróbować żyć! ” Oprócz dosłownego wzięcia tytułu filmu z tego fragmentu, Miyazaki obejmuje także podtekst wiersza, który dotyczy konieczności wyboru życia nawet w obliczu trudności i śmierci.
Pod koniec filmu Horikoshi doznał osobistej straty i widział, jak jego ukochane dzieła zamieniły się w machiny wojenne, które były używane do zadawania śmierci i cierpienia, ale nadal podejmuje decyzję, by patrzeć w przyszłość i jak najlepiej wykorzystać swoje życie.
Kolejnym dziełem, które zainspirowało ten film, była powieść Hori Tatsuo The Wind Has Risen z 1937 roku. Książka jest historią miłosną osadzoną na oddziale gruźlicy, co znajduje odzwierciedlenie w filmie o nieodwzajemnionej miłości Horikoshi do jego żony Naoko, która cierpi na tę chorobę.
„The Graveyard by the Sea” informuje nie tylko tytuł, ale także nadrzędne przesłanie filmu „The Wind Rises” © Pictorial Press Ltd / Alamy Zdjęcie Stock
