Kuchnia maltańska jest typowo śródziemnomorska, ponieważ w dużej mierze opiera się na lokalnie dostępnych produktach, takich jak pomidory, miód, oliwki i inne warzywa. Wpływy kulinarne obejmują mieszankę kuchni sycylijskiej, francuskiej i północnoafrykańskiej, chociaż brytyjska okupacja również pozostawiła ślad: miejscowi bardzo lubią herbatę serwowaną z odrobiną mleka. Oto dziesięć naszych ulubionych potraw maltańskich, które reprezentują wyspę i jej bogate dziedzictwo kulturowe.
Pikantne potrawy
Soppa tal-armla (zupa wdowy)
Trudno nie zauważyć nieodpartego zapachu autentycznej domowej kuchni, gdy spaceruje się wąskimi uliczkami typowej maltańskiej wioski przed południem. Jeszcze pół wieku temu maltańskie kobiety zostawiały buliony, aby gotować powoli bez opieki na małych kuchenkach parafinowych od rana.
Is-soppa tal-armla jest uważana za najbardziej tradycyjną maltańską zupę. Kiedyś była wytwarzana przez biedne wdowy z najtańszych warzyw jako ciepła i zdrowa alternatywa dla bogatych posiłków białkowych. Jego zawartość to zwykle zielone i białe warzywa, ziemniaki, marchew, fasola, groszek, kalafior i inne, wszystkie zmieszane razem z koncentratem pomidorowym (lokalnie: kunserva).
Na Malcie zupy nie zawsze miały być przystawką - bardzo często same miały stanowić pożywny posiłek i często zupę zjadano ponownie na kolację z gotowanym jajkiem, aby była bardziej solidna, lub podawane z ejbejną (mały ser maltański), często robione przez same wdowy.
Torta tal-Lampuki
Lampuka (znana również jako małe dorado, delfin lub mahi-mahi) to mieniąca się srebrno-złota ryba, która pływa między Maltą a siostrzaną wyspą Gozo od końca sierpnia do początku listopada, zanim skieruje się w stronę Atlantycki. Maltańczycy bardzo lubią swoje lampuki, a kiedy w sezonie bardzo prawdopodobne jest, że usłyszysz sprzedawców lampuki wędrujących ulicami z ich małymi furgonetkami krzyczącymi: Lampuki ħajjin! To dosłownie przetłumaczone na „oni żyją!”, Podkreślając świeżość ryby. Świeże ryby mają zwykle jasne oczy i czerwone skrzela.
Ta popularna ryba może być gotowana na różne sposoby: płytko smażona lub pieczona w piekarniku i ogólnie podawana z bogatym sosem pomidorowym zmieszanym z kaparami, cebulą, oliwkami i świeżymi ziołami. Jednak ulubionym sposobem miejscowego gotowania lampuki jest zrobienie z niego ciasta - w połączeniu ze szpinakiem, oliwkami i innymi składnikami, które maltańska gospodyni domowa może mieć w kuchni. Ponieważ lokalne przepisy są zwykle przekazywane od matki do córki, nie każdy przepis rodzinny jest taki sam.
Jeśli odwiedzasz Maltę w sezonie, koniecznie wypróbuj ciasto lampuki z Busy Bee w Msida. Aby złapać dzień, odwiedź restaurację Ix-Xlukkajr w uroczej wiosce rybackiej Marsaxlokk.
Torta tal-Lampuki © ilovefood
Kotły
Timpana zdecydowanie nie jest dobrym wyborem dla osób dbających o wagę. Uważa się, że przepis został zaadaptowany z kuchni sycylijskiej i - szczerze mówiąc - makaron zawarty w cieście. Tradycyjnie danie przygotowywano na niedzielny posiłek, ale było to w czasie, gdy kobiety nadal zabierały swoje duże tace z jedzeniem do wspólnych piekarników w wiejskich piekarniach.
Timpana jest obecnie przygotowywana jako przystawka na świąteczny obiad, a następnie indyka. Jest przygotowywany z makaronu w kształcie penny, zmieszany z bogatym sosem pomidorowym i mielonym, zmieszany z jajkami i serem. Na koniec cała mieszanka jest owinięta w kruche ciasto i zwieńczona łuszczącym się ciastem francuskim.
Timpana © Christine Spiteri
Pastizzi
Pastizzi (liczba pojedyncza, pastizz) to najpopularniejsza pikantna przekąska na wyspach. Musieli być już bardzo kochani w XVIII wieku, ponieważ dokumenty marynarki odnoszą się wtedy do serników i ciastek, bardzo podobnych do współczesnych pastizzi.
Pastizzi wyglądają jak rogaliki, ale są zwijane w łuszczące się ciasto, nadziewane słoną ricottą lub papkowatym groszkiem. Zazwyczaj kupuje się je w małych sklepikach lub pizzeriach, rozmieszczonych w prawie każdym zakątku każdej wioski.
Najsłynniejsza pizzeria na Malcie nosi nazwę Crystal Palace (w Rabacie na Malcie) - znana miejscowym jako Tas-Serkin, która jest przezwiskiem właściciela. Popularność sklepu wynika nie tylko z tego, że robią najlepsze pastizzi, ale również dlatego, że sklep jest zawsze otwarty. Jest to wygodne dla młodych klubowiczów, którzy często chodzą w pobliżu dyskotek i wpadają na przekąskę późną nocą (lub wcześnie rano).
Upewnij się, że podoba ci się twój pastizzi z klasyczną filiżanką herbaty lub butelką Kinnie (bardzo malutki napój bezalkoholowy o smaku pomarańczy).
Fenkata (Gulasz Królika)
Mięso królika było stosunkowo niedrogie w średniowieczu i było uważane za „wołowinę z niższych klas”. W rzeczywistości zarówno króliki, jak i zające były ścigane w dużych ilościach, dopóki nie zostały zakazane przez Rycerzy Świętego Jana w celu ochrony skromnych zasobów wyspy. Danie to stało się popularne po zniesieniu zakazu polowania pod koniec XVIII wieku, a dziś jest to przepis na króliki, który nosi tytuł „dania narodowego”.
Fenkata zazwyczaj składałaby się z dwóch dań - pierwszym daniem byłaby wielka miska spaghetti wrzucona do ragu z królika, wina i ziół. Drugim daniem byłoby mięso królicze gotowane w podobnym sosie, podawane z groszkiem i frytkami. Jednym z najbardziej autentycznych miejsc do spróbowania fenkata jest United Bar w Mġarr (Malta).
Fenkata (gulasz królików) © United Restaurant
The Sweet Dishes
Menu maltańskie nie zawiera wielu słodkich potraw i deserów, ponieważ po daniach głównych zwykle następowały świeże owoce lub lokalne sery, takie jak ġbejniet. Desery, które obecnie znamy, są zwykle pożyczane, a większość z nich jest podobna do tych serwowanych na Sycylii.
Gagħaq tal-għasel (pierścienie melasy lub miodu)
Pierścionek z miodem to tradycyjny maltański słodycz, szeroko kojarzony z karnawałem i świętami Bożego Narodzenia. Jest to ciasto pierścieniowe wypełnione qastanija, mieszanką marmolady, cukru, cytryny, pomarańczy, mieszanych przypraw, cynamonu, wanilii i syropu.
Deser ten pochodzi z XV wieku i jest nadal popularny wśród mieszkańców, zwykle podawany z okrągłym kieliszkiem wina lub ciepłą filiżanką herbaty. Nie są bardzo trudne do wykonania, ale wymagają sporo czasu i cierpliwości, aby się przygotować. Qagħaq tal-Għasel można kupić w każdym sklepie spożywczym lub w lokalnej cukierni, chociaż Caffe Cordina w Valletcie jest powszechnie uznawana za najlepsze miejsce do spróbowania lepkiej przekąski.
Qagħaq tal-Għasel © ilovefood
Pudina tal-ħobż (budyń chlebowy)
XVIII-wieczni Maltańczycy byli biedni, a chleb był uważany za najważniejsze jedzenie - w rzeczywistości niektóre emerytury były nawet wypłacane za chleb. Tak więc, aby zaoszczędzić jedzenie, zostawili zużyty chleb do namoczenia i zamienili go w słodki budyń, dodając sułtanki, skórkę kandyzowaną i czekoladę, aby osłodzić smak. Dziś ten przysmak jest uważany za zbyt czasochłonny, aby go zrobić, i niestety staje się coraz mniej popularny.
Świąteczny dziennik
W krajach Europy kontynentalnej, takich jak Niemcy, Francja i Belgia, tradycyjny świąteczny dziennik (lub Buche de Nöel) jest wytwarzany z włoskiego biszkoptu pokrytego czekoladą. Wersja maltańska składa się jednak ze zmiażdżonych herbatników, suszonych wiśni, orzechów i likieru, zmieszanych razem w skondensowanym mleku, a następnie zwiniętych w kształcie polana i pokrytych roztopioną czekoladą. Jest chłodzony przez noc i podawany w okrągłych plasterkach pod koniec świątecznego obiadu.
Kwareżimal
Większość Maltańczyków zwykła pościć, odmawiając sobie mięsa w środy i piątki. Unikali też słodyczy. Kwareżimal (pochodzący z quaresima na czterdzieści dni Wielkiego Postu) jest synonimem okresu Wielkiego Postu. Chociaż przepisy są różne, tradycyjnie przygotowywane są z migdałów, miodu i przypraw, które nie zawierają tłuszczu ani jajek. Jako biszkopt kwareżimal ma dość duży, podłużny kształt, około 15 cm na 5 cm szerokości i 2 cm grubości.
Chociaż zasady postu wielkopostnego nie są już nalegane, kwareżimal jest nadal poszukiwany, szczególnie w okresie Wielkiego Postu i Wielkanocy, jak nakazuje tradycja. Obecnie podaje się je na gorąco i należy je spożywać z niesolonymi pistacjami lub posiekanymi prażonymi migdałami na wierzchu lub nitką lokalnego miodu.
Kwareżimal © ilovefood
