Na dole w Bangkoku trwa rewolucja piłkarska. Czerpiąc wsparcie z Khlong Toei - dzielnicy robotniczej na nabrzeżu miasta - pomarańczowi i niebiescy fanatycy Portu FC są jedną z sił napędowych rozwijającej się kultury fanów piłki nożnej, która nabierała tempa w Tajlandii w ciągu ostatniej dekady.
Wprowadzony w 1897 r. Futbol został po raz pierwszy sformalizowany w Tajlandii w 1916 r., Kiedy powstało Królewskie Stowarzyszenie Piłkarskie Tajlandii pod patronatem Jego Królewskiej Mości Króla. Jednak chociaż futbol wkrótce stał się najpopularniejszym sportem w tym królestwie Azji Południowo-Wschodniej, Tajlandia pozostała peryferyjną i nieistotną postacią na arenie światowej w średnim wieku. Ale to się zmienia.
Port FC ultra © Alastair McCready / Culture Trip
War Elephants, reprezentacja Tajlandii w piłce nożnej, dotarł do trzech kolejnych finałów ASEAN Football Championship (wygrywając dwa) i był jedynym przedstawicielem Azji Południowo-Wschodniej w trzeciej rundzie kwalifikacji azjatyckich do Mistrzostw Świata 2018. Lokalnie obraz wygląda również obiecująco. Od 2007 r. Po przeglądzie krajowej rozgrywki najwyższy poziom tajskiego futbolu ewoluował z półprofesjonalnej ligi z Bangkoku w ogólnopolską profesjonalną ligę tajlandzką Premier League, która może przyciągać do swoich klubów wielkie zagraniczne nazwiska.
Stadion PAT © Alastair McCready / Culture Trip
To pojawienie się na boisku wywołało rozkwit kultury fanów. Port FC to jedna z wielu tajlandzkich drużyn piłkarskich, obok Chonburi FC, Bangkok Glass FC i Muangthong United FC, z których wszystkie mają teraz znaczną, lojalną i głośną grupę fanów podczas swoich meczów. Jest to względnie bezprecedensowe zjawisko w kraju o kulturze regularnej rebrandingu i wyrywania swoich zespołów.
Lojalne wsparcie Port FC © Alastair McCready / Culture Trip
Port FC regularnie przyciąga tłumy o pojemności prawie 12.000 miejsc na stadionie PAT, jednym z niewielu klimatycznych, specjalnie zbudowanych boisk piłkarskich z 19-metrowym portretem króla Vajiralongkorna na boisku. Wśród tłumu najbardziej rzucają się w oczy ultras - klubowi kibice.
Czerpiąc inspirację ze swoich europejskich odpowiedników, szalik wirujący ultras, sportowe ubrania z Stone Island, ulubione wśród brytyjskich chuliganów, odbijają się zgodnie z rytmem dwóch perkusistów. Z wigorem i energią pilnie podążają za przykładem lidera śpiewu stojącego z przodu i na środku, szczekając instrukcje przez megafon, ani razu nie odwracając się, by obserwować przebiegającą za nim akcję.
Lider śpiewu Port FC © Alastair McCready / Culture Trip
Chociaż wszystko to wydaje się być standardową opcją wśród globalnej ultrakultury - najczęściej kojarzonej z młodymi mężczyznami popijającymi nadmierne picie, przemoc i awanturnictwo - tutaj, ta subkultura nabiera wyjątkowego lokalnego smaku.
Zgodnie z tajskim społeczeństwem, w którym publiczne przejawy agresji są wysoce niezadowolone, atmosfera pozostaje nienagannie gościnna. Drużyny odwiedzające cieszą się ciepłym przyjęciem, rzadko widywanym przez kibiców na boiskach piłkarskich na całym świecie; osoby postronne są objęte wewnętrznym sanktuarium ultrasportów FC Port za bramką w New Stand, zarezerwowaną tylko dla najbardziej entuzjastycznych.
Symptomem tej przyjaznej rodzinie atmosfery jest niezwykle wysoka liczba kobiet i dzieci.
Najmłodszy ultra FC FC © Alastair McCready / Culture Trip
Kibice wpadają na ulice z dźwiękiem ostatniego gwizdka, ale ultras kontynuują swoją zabawę, niezrażeni opróżniającym się stadionem wokół nich. „Jesteśmy Tha Ruea
.kibicujemy Tha Ruea, krzyczą.
