Levuka, dawna stolica Fidżi, jest gospodarczym centrum i największą z dwudziestu czterech osad na wyspie wyspiarskiej. Jako wybitny przykład osady portowej na Pacyfiku z końca XIX wieku, Levuka i wyspa Ovalau od dziesięcioleci starały się o uznanie UNESCO za Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a ostatecznie znalazły się na liście w czerwcu 2013 r.
Levuka to miasto na wschodnim wybrzeżu wyspy Ovalau na Fidżi, w prowincji Lomaiviti we wschodniej części Fidżi. Miasto jest jednym z czternastu nowych miejsc zadeklarowanych przez Komitet Światowego Dziedzictwa Edukacyjnej Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Edukacji i Kultury (UNESCO) podczas ostatniego spotkania w Kambodży. Komitet zwrócił uwagę na oszałamiającą prezentację miasta z jego „niską linią budynków położoną wśród drzew kokosowych i mango wzdłuż plaży”. Dodali, że połączenie „rozwoju społeczności tubylczej” i „integracji lokalnych tradycji budowlanych przez najwyższą potęgę morską” (Wielka Brytania) doprowadziło do „rzadkiego” i wybitnego przykładu historycznej osady portowej na Pacyfiku zakorzenionej w XIX wieku. Prokurator Generalny i Minister Turystyki na Fidżi Aiyaz Sayed-Khaiyum nazwał ostatnią klasyfikację „historyczną” i „cudownym dniem dla Fidżi”. Po raz pierwszy jakakolwiek strona na Fidżi osiągnęła status światowego dziedzictwa, a decyzja niewątpliwie zapewni napływ turystyki osobom odwiedzającym kraj wyspiarski.
Europejscy osadnicy i kupcy założyli miasto Levuka około 1820 r. Jako pierwsze nowoczesne miasto na wyspach Fidżi, stając się później ważnym punktem handlowym i portem. Miasto stało się centrum działalności komercyjnej Amerykanów i Europejczyków, którzy budowali sklepy, magazyny, rezydencje i inne instytucje edukacyjne wokół wsi rdzennej ludności wyspy Południowego Pacyfiku. Jako późne kolonialne miasto portowe, na jego rozwój wpłynęła miejscowa społeczność, która nadal przewyższa liczebnie osadników europejskich. Z tego rozdziału historii wyłonił się unikalny krajobraz, który pozostaje wierny swoim korzeniom do dziś.
Kościół w Levuka © wikimedia commons
Po komercyjnej działalności europejskich i amerykańskich kolonistów od lat dwudziestych XIX wieku miasto, które było pierwszą stolicą kolonialną Fidżi, zostało w spokoju oddane Brytyjczykom przez króla Fidżi w 1874 roku. Miasto koncentruje się wokół kamiennego i betonowego muru długość Beach Street, od której inne pasy i ulice rozgałęziają się w głąb lądu, tworząc wzór promieniowy, zgodnie z konturami terenu. Dalej w głębi lądu znajdują się tereny dwóch byłych tubylczych wiosek - mianowicie Totoga (Vitoga) i Nasau położonych na jednym z trzech potoków drenujących zbocza powyżej równiny przybrzeżnej. Rozwój był kontynuowany po przeniesieniu kapitału do Suvy w 1882 r., A firmy nadal ustanawiały bazy w Levuka. Najważniejsze wydarzenia to Royal Hotel założony pod koniec lat 60. XIX wieku, kościół Najświętszego Serca; Baba zawarł ugodę pracowniczą i dawny dom Parlamentu w Cakobau (obecnie Pomnik Europy). Klasyfikacja jako Miejsce Światowego Dziedzictwa oznacza, że w obecnym stanie Levuka pozostanie migawką, zamrożoną w czasie, kluczowej części rozwoju kraju i trwałym przypomnieniem wyjątkowej historii Fidżi.
Jako szczególny rodzaj osadnictwa portowego na Pacyfiku, Levuka odzwierciedla etapy kolonizacji morskiej z końca XIX wieku. Miasto zapewnia znaczny wgląd w dostosowanie europejskich sił morskich do konkretnego oceanicznego środowiska społecznego, kulturowego i topograficznego. Połączenie kolonialnych osad z lokalną tradycją budowlaną stworzyło szczególny typ krajobrazu miasta portowego na Pacyfiku, który został ostatecznie uznany przez UNESCO. Sayed-Khaiyum powiedział, że decyzja UNESCO jest „ważna nie tylko dla Fidżi, ale dla całego świata i należy ją zawsze chronić i chronić”. Dodał, że deklaracja była hołdem dla mieszkańców Levuki, którzy przez dziesięciolecia walczyli niestrudzenie o klasyfikację Światowego Dziedzictwa. Mamy nadzieję, że Levuka może teraz oczekiwać lepszej przyszłości gospodarczej wraz ze wzrostem międzynarodowego zainteresowania otaczającego miasto.
