W Nowym Jorku jest mnóstwo barów, ale McSorley's jest z pewnością wyjątkowy. Jako jedna z najstarszych tawern w Nowym Jorku, istniejąca od XIX wieku, McSorley's Ale House jest instytucją. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o jego dziedzictwie i sławnych mecenasach.
McSorley's Old Ale House © fotoreportaż Scott Beale / Flickr
Na 15 East 7th Street, w cieniu The Cooper Union, znajduje się Old Ale House McSorleya, trwała pozostałość bogatej kultury, historii i ucieleśnienia amerykańskiego snu. Kiedy John McSorley wraz ze swoją żoną Marią odbył swoją epicką podróż z Dublina, Irlandii do Nowego Jorku, mógł sobie tylko wyobrażać, że jego tawerna stanie się znakiem rozpoznawczym miasta przez następne 150 lat.
W Nowym Jorku tawerny przychodzą i odchodzą, a niewielu może wytrzymać próbę czasu. Niektórzy zajmowali dużo dłużej niż McSorley's, jak Ear Inn przy 326 Spring Street lub Fraunces 'Tavern przy 54 Pearl-jedna z najstarszych zachowanych budowli na Manhattanie, datowana na 1785 rok.
Jednak niewiele zakładów zachowa swój pierwotny duch, jak sedan McSorleya, duch, który jest nadal przenoszony i należy do rodziny Maherów. Chociaż jego drewniane ściany i drzwi mogą być wytrawiane i nacinane przez zużycie, jego piękno i nostalgia trwają w nalewanym gładkim piwie ale i patronach, którzy nadawali prawdy jego motto, jesteśmy tu, zanim się urodziłeś.
Jechał z zapałem w historycznym przemówieniu Cooper Union Address Abrahama Lincolna z Nowego Jorku. Podali szesnastemu prezydentowi swój charakterystyczny napar, aby później lamentować nad fatalną wiadomością o jego zamachu w kwietniu 1865 roku. O dziwo, Lincoln podziela to podobieństwo do JFK, o którym podobno podobało się też smakowanie prażonego piwa McSorleya.
McSorley's, niegdyś proroczo nazwany „The Old House at Home”, dał wielu nowojorskim kaczorom ostatni smak domu przed wyruszeniem na pierwszą linię pierwszej wojny światowej. Ich dziedzictwo pozostaje w liczbie wahaczy wiszących nad barem, ponieważ ci, którzy nie wrócili, nie mogli dotrzymać obietnicy ich odzyskania. Wiszą na żelaznym żyrandolu nad barem, którego nie wolno dotykać. Jednak Theodore Roosevelt mógł być tego świadkiem, ponieważ jego wyblakły portret wychodzi na miejsce, które kiedyś zajmował w tym czasie.
McSorley's w Corner Bistro © Derek Key's photostream / Flickr
Gdyby te wypełnione obrazami ściany miały uszy, które mogliby usłyszeć, William „Boss” Tweed, niesławny nowojorski polityk i potentat Tammany Hall, knuje swój plan, by pozyskać miliony funduszy podatników. Tweed prawdopodobnie wciąż przypominał sobie smak piwa McSorley z celi w więzieniu federalnym w Nowym Jorku, kiedyś stojąc przy Ludlow i Broome Street, gdzie zmarł w 1878 roku.
Kolega filantrop i wynalazca pierwszej lokomotywy parowej Peter Cooper również odwiedził irlandzką tawernę. Szanse są Cooper pochłonął swoją porażkę do Samuela J. Tildena o demokratyczną nominację na prezydenta. Tilden mógł pomyśleć o tym samym, kiedy przegrał wybory tego roku w 1876 roku na Rutherforda B. Hayesa.
McSorley's jest znany jako jeden z ostatnich klubów dla mężczyzn. Jednak z powodu żarliwego trzymania się status quo tawerna wciąż stała na skraju zmian społecznych - choćby niechętnie - przegrywając sprawę przed Sądem Najwyższym w 1970 roku. McSorley's został wówczas zmuszony do obsługi kobiet-patronów, a tam jest bez wątpienia to na zawsze zmieniło scenę baru towarzyskiego w Nowym Jorku.
Pokryte trocinami podłogi tawerny zostały kiedyś przetasowane przez piosenkarza i kompozytora Woody'ego Guthrie, który napisał kultową piosenkę „This Land is Your Land”. McSorley był także dziennikarzem Hunterem Stocktonem Thompsonem, pisarzem i byłym członkiem Irlandzkiej Armii Republikańskiej Brendanem Behanem oraz poetą Paulem Blackburnem, który wraz z matką w wieku 14 lat przeprowadził się do Greenwich Village.
W czasach, gdy wiele placówek na południu mogło jeszcze służyć tylko białym, w historycznej tawernie służył afroamerykański poeta, dramat i krytyk muzyczny Everett LeRoi Jones, który zmarł w styczniu ubiegłego roku.
Bar McSorleya © PhotoStream Thomasa Hawka / Flickr
Niektórzy artyści stworzyli własne hołdy dla salonu, na przykład EE Cummings, który zatytułował swój wiersz „Siedziałem u McSorleya” i nazwał to „piwem, które nigdy nie pozwala się zestarzeć”. Amerykański malarz John French Sloan uwiecznił tawernę w swojej pracy z 1912 roku zatytułowanej „Bar McSorleya”.
Ci ludzie odcisnęli swój ślad na świecie, a McSorley zgodził się, by przez jakiś wymagany obowiązek stać się pamiątką po ich wkładzie. Ta skromna wnęka jest salą tych, o których nie powinniśmy zapominać, takich jak pamiątkowy obraz strażaków, którzy polegli na 11 września, których niektóre hełmy zdobią ścianę za barem.
Natychmiast widoczny jest brak muzyki do dziś. Ryzykując, że zatrzyma tradycyjne media „najpierw rozmowa”, może niechcący narodzić się z najprawdziwszych oddolnych współczesnych mediów społecznościowych. Gdyby nie to, McSorleya nie mógłby wnieść własnego wkładu w tak wiele ruchów społecznych w literaturze, dziennikarstwie i dramacie.
Więc podnieś krzesło, a wraz z piwem zamów talerz z serem cheddar, krakersami i surową cebulą (naprawdę). Twój akt mecenatu może także pewnego dnia stać się wstępem do annałów historii i kultury - o ile tylko posłuchasz ich drugiego uświęconego motto: bądź dobry albo odejdź.
Ciemność w Old Ale House McSorleya © PhotoStream Scott / Flickr
McSorley's Old Ale House, 15 East 7th St. New York, NY, USA, +1 212 473 9148
