Joe Louis to znane nazwisko w Detroit, od gigantycznej rzeźby na ramieniu i pięści w centrum Jefferson Ave w Hart Plaza po niedługo rozbiórkę Joe Louis Arena. Ale w jaki sposób ten bokser z Detroit miał tak kulturowy wpływ, że jest powszechnie uważany za pierwszego amerykańskiego bohatera Afroamerykanów?
Joseph Louis Barrow urodził się na wsi w Alabamie w 1914 roku i przeprowadził się wraz z rodziną do Detroit w wieku 12 lat w ramach Wielkiej Migracji. Po wielkim kryzysie rozpoczął boks w miejscowym ośrodku rekreacji dla młodzieży w Brush Park. Legenda głosi, że aby uspokoić matkę, która chciała, aby wziął skrzypce, Joe nosił rękawiczki w skrzynce na skrzypce.
Swój amatorski debiut zadebiutował na początku 1932 roku w wieku 17 lat pod imieniem Joe Louis, który miał albo ukryć swój bokser przed matką, albo dlatego, że jego pisarstwo było tak duże, że nie było miejsca na jego pełne imię. Tak czy inaczej, nazwa utknęła, a Joe Louis miał świetną karierę amatorską jako lekka waga ciężka, wygrywając szereg zawodów Golden Gloves w Detroit i Chicago i zostając mistrzem Stanów Zjednoczonych w mistrzostwach boksu narodowego Stanów Zjednoczonych w 1934 roku.
Louis zadebiutował w Chicago także w 1934 roku, znokautując przeciwnika w pierwszej rundzie. Do końca roku walczył 12 razy i wygrał je wszystkie, w tym 10 nokautów. Pomimo napięć rasowych w USA w tym czasie, akcje Louisa nadal rosły, zarówno dzięki sukcesowi na ringu, jak i jego starannie utrzymanemu wizerunkowi publicznemu. Kiedy w połowie 1935 r. Znokautował włoskiego mistrza świata wagi ciężkiej Primo Carnerę, jego sukces został upolityczniony po raz pierwszy, jako zwycięstwo nad faszystowskim reżimem Mussoliniego, dzięki czemu zyskał przydomek „Brązowy bombowiec”.
Joe Louis i Max Schmeling w 1936 r. © Library of Congress / WikiCommons
W następnym roku był numerem jeden w kategorii ciężkiej z rekordem 27–0. Jego ostatnia rozgrzewka odbyła się przeciwko Niemcowi Maxowi Schmelingowi, byłemu mistrzowi świata uważanemu za najlepszego. Louis ponownie stał się symbolem walki między demokracją a faszyzmem, ale słabe przygotowanie doprowadziło do pierwszej utraty kariery. Pomimo przegranej, Louis wciąż strzelił swój tytuł i szybko znokautował Jamesa J. Braddocka, aby zostać mistrzem świata w wadze ciężkiej.
Jednak jego umysł natychmiast zwrócił się do rewanżu ze Schmelingiem, zwłaszcza, że partia nazistowska ogłosiła pierwszą walkę jako znak aryjskiej wyższości. Przed walką w 1938 roku prezydent osobiście powiedział Franklinowi D. Rooseveltowi o znaczeniu meczu bokserskiego, a Louis powiedział, że „cały ten przeklęty kraj zależy ode mnie”. Ponad 70 000 ludzi wyszło na walkę w Nowym Jorku, ale nie zobaczyli wiele, gdy Louis sproszkował Schmelinga w zaledwie dwie minuty. Louis był bohaterem narodowym, broniąc swojego tytułu wiele razy, zanim zaciągnął się do armii po Pearl Harbor. Jego patriotyczne czyny i słowa podczas służby w Wydziale Usług Specjalnych podczas II wojny światowej oznaczały, że kraj ten objął go, ponieważ wcześniej nie mieli Afroamerykanów.
Joe Louis w 1941 r. © Carl Van Vetchen / WikiCommons
Po wojnie Louis obronił swój tytuł jeszcze kilka razy, zanim przeszedł na emeryturę w 1949 roku. Kłopoty finansowe zmusiły go do wielu rozczarowujących powrotów na początku lat 50., ale jego reputacja pozostała nienaruszona, a on nadal uważany był za jednego z największych zawodników wagi ciężkiej wszechczasów. Odegrał nawet rolę w usunięciu regulaminu „tylko dla rasy białej” w PGA of America.
Po swojej śmierci w 1981 r. Prezydent Ronald Reagan powiedział o Louisie: „Jego kariera była aktem oskarżenia o rasistowską bigoterię oraz źródłem dumy i inspiracji dla milionów białych i czarnych ludzi na całym świecie”.
# 2016 #joelouis #statues #joelouisarena # boxer #sławny #sports # boxing - Zdjęcie zrobione przeze mnie.
Wpis udostępniony przezJas (@ thisthat101) 18 stycznia 2018 o 07:25 PST
Detroit's Monument to Joe Louis został stworzony w 1986 roku przez rzeźbiarza Roberta Grahama, podczas gdy Joe Louis Arena był domem dla Detroit Red Wings od 1979 do 2017 roku.
