Nie byłem na Kubie dłużej niż godzinę, kiedy dostałem pierwszą lekcję na temat znaczenia akceptacji.
Wychodząc z terminalu przylotów, lepki w zimowym nowojorskim zimowym mundurze dżinsów i kaszmirowym swetrze, skanowałem odręczne znaki pick-up, aż znalazłem mojego kierowcę - przystojnego, ale poważnego faceta, który tak niewygodnie mówił po angielsku, jak rozmawiam Hiszpański.
Jego samochód, podobnie jak większość pojazdów tutaj, należał do klasycznej konwencji - starego czarno-białego Chevroleta z cienkim systemem dźwiękowym i bez pasów bezpieczeństwa. Opuściliśmy lotnisko w Hawanie z oknami opuszczonymi do końca, włosami powiewającymi na wietrze i reggaeton wybuchającymi w aspołecznym wolumenie. Ale nawet ponad decybelami słychać było dziwne brzęknięcie i pięć minut później zwalnialiśmy i zjeżdżaliśmy na pobocze autostrady.
Hawana, Kuba © Nick Karvounis / Unsplash
Nasz kierowca wyciągał narzędzia z głębi bagażnika i majstrował przy dolnej części samochodu. Otarł czoło chustką z kieszeni dżinsów i wzruszył ramionami. Niestety nie było to proste rozwiązanie, ale nie martw się - jechaliśmy powoli do miejsca jego przyjaciela w mieście Hawana i pożyczaliśmy inny samochód. No es fácil, jak mówią na wyspie - „to nie jest łatwe”.
Kubańczycy są biegli w zrzucaniu frustracji. Tutaj nieprzewidziane okoliczności są codzienną nieuchronnością i są one akceptowane jako takie, z przypadkowym przewróceniem oczami.
Jedną z wad komunizmu jest to, że wiele usług publicznych nie działa skutecznie. Bez możliwości postępu, bez corocznych przeglądów wyników i bez zachęt pieniężnych, takich jak podwyżki lub premie za dobre wykonywanie swojej roli, pracownicy rządowi co zrozumiałe nie mają motywacji. W rezultacie wszystko się psuje, spóźnia i kończy się codziennie.
„To, co się dzieje, polega na tym, że po prostu nie radzisz sobie z problemem, ponieważ jest on poza twoją kontrolą. Musisz zrobić wszystko, co w twojej mocy, ”mówi Rosbel Alpi Garcia, rządowy krytyk sztuki i grafik, który pracuje również jako przewodnik wycieczek. „Mamy takie sytuacje od urodzenia, więc do 20 roku życia wiemy już, jak sobie z tym poradzić. Dlatego mówimy „no es fácil” i po prostu idziemy dalej. Tak to działa, tak to działa. ”
Jako obcokrajowiec odwiedzający Kubę po raz pierwszy, z zakorzenionymi normami pierwszego świata, nieprzewidywalność kraju może być co najwyżej myląca, a co najgorsza irytująca. Ale jeśli nauczysz się postępować tak, jak robią to Kubańczycy, twoja podróż będzie nie tylko przyjemniejsza, ale możesz przynieść do domu bardziej wyluzowany sposób myślenia jako pamiątkę.
Christine Dahdouh, Kanadyjka mieszkająca w Hawanie, praktycznie co tydzień gości nową grupę gości w Mhai Yoga, ośrodku rekolekcyjnym, który współtworzyła z maestro de yoga, Eduardo Pimentelem, w 2011 roku. Z czasem akceptacja stała się celem jej pierwszego -mowa wprowadzająca, jako sposób na radzenie sobie z oczekiwaniami, zapewniający wgląd w postawy kubańskie i ich kontekst kulturowy.
„[Kubańczycy] to jedni z najszczęśliwszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem” - mówi Dahdouh. „I wierzę, że wynika to z tej filozofii akceptacji. Jest w nich tylko zadowolenie i esencja czerpania przyjemności z tej chwili. I dlatego zawsze pytam naszych gości - kiedy sytuacja się pojawi, jak zamierzasz ją zaakceptować?
Kuba nie ma współczucia dla osobowości typu A. Przypomina, że w jednym tygodniu centrum rekolekcyjne straciło moc - co zdarza się dość często, szczególnie podczas burz. Goście, którzy chcieli bez przeszkód brać prysznic i chodzić wieczorami, głośno opowiadali o tym, jak niewygodna była dla nich sytuacja - narzekali w kątach i z niepokojem oczekiwali końca tej postrzeganej próby. Z drugiej strony jej zespół znalazł ją na zewnątrz, leżącą na trawie, wykorzystując zaciemnienie jako okazję do patrzenia w gwiazdy.
„W Ameryce Północnej mamy podejście„ napraw to ”. Na przykład „jasne, wyjaśnij mi wszystkie powody, dla których się zepsuło, ale potem po prostu to napraw”, ponieważ tak jak tutaj wiedzą, że to się nie naprawi ”- wyjaśnia. „Jest tak wiele rzeczy, które ludzie muszą tutaj zaakceptować, więc po prostu wchodzą w swoje wolności - tańczą, sztukę, zmysłowość - i to im się podoba. Kiedy ludzie narzekają na problemy pierwszego świata, to mnie to zaskakuje. ”
To tak mówi: nie możesz kontrolować, co się z tobą dzieje, ale możesz kontrolować sposób, w jaki reagujesz na to. Poczucie ulgi w zaakceptowaniu faktu, że nie zawsze panujesz nad sytuacją, zrób to, co robią Kubańczycy: obejmij nieprzewidywalność, idź z prądem, a jeśli nie ma oczywistej rozdzielczości lub łatwego rozwiązania, zainicjuj spontaniczny taniec zamiast tego impreza.
