Martynika jest symbolem bogatej literatury karaibskiej i ojczyzną wielu inspirujących pisarzy, których łączy wspólne zainteresowanie kwestiami tożsamości, emigracji i zaangażowania politycznego. Oto niektóre z najbardziej znanych pisarzy.
Hommage à fr: Aimé Césaire sur le Skatepark de Royan © Barraki / Wikicommons
Aimé Césaire
„Mężczyzna krzyczący nie jest tańczącym niedźwiedziem. Życie nie jest spektaklem ”
Césaire był jednym z założycieli ruchu négritude w literaturze frankofońskiej i najbardziej wpływową postacią swojego pokolenia. Urodzony w Basse-Pointe, Aimé Fernand David Césaire próbował przywrócić charakterystyczną tożsamość kulturową czarnych Afrykanów w historycznie uzasadniony sposób, opisując ich wysiłki, by oprzeć się władzy dominacji kolonialnej. Pomimo późniejszego krytyka, jego „Dyskursu o kolonializmie” z połowy XX wieku, klasyczny tekst o francuskim krajobrazie literatury politycznej jest obowiązkowy dla każdego miłośnika historii.
Édouard Glissant
Powszechnie uznawana za jedną z najbardziej wpływowych postaci na Karaibach, dzieło Édouarda Glissanta jest w dużej mierze kształtowane przez poczucie marginalizacji i utraty historii. Zawsze zaangażowany politycznie, zaczął pisać powieści, aby później skupić się na kwestiach języka, tożsamości, przestrzeni i historii, blisko idei Félixa Guattari i Gillesa Deleuze. Niemniej jednak Glissant po raz pierwszy zwrócił uwagę opinii publicznej na złożoność tekstu i intensywność emocjonalną jego pism odzwierciedlających wizję świata, w którym szanuje się różnice kulturowe.
Frantz Fanon
„Liczy się nie znajomość świata, ale jego zmiana”
Frantz Omar Fanon był afro-karaibskim psychiatrą, filozofem i pisarzem, którego namiętne analizy wywarły wpływ na badania postkolonialne, teorię krytyczną, marksizm, współczesną teorię czarnego queer, a także ruchy antykolonialne i wyzwolenia narodowego w Palestynie, Sri Lance, Republika Południowej Afryki i USA Najbardziej znany ze swojego podręcznika czarnej rewolucji Nędzni Ziemi, analizuje rolę klasy, rasy, kultury narodowej i przemocy, cechę charakterystyczną kolonializmu i narzędzie nie tylko kontroli społecznej, ale także zaangażowania politycznego.
Patrick Chamoiseau © BioKill / Flickr
Patrick Chamoiseau
Patrick Chamoiseau narzekał, że Martynika jest odcięta od reszty Karaibów, podkreślając, w jakim stopniu kolonializm doprowadził do kulturowej i innych form izolacji. Odrzucając język francuski, próbował obalić go za pomocą kreolskiego, który, jak argumentował, powinien być podstawą wyjścia ze stanu sprzed literatury. Tak radykalne poglądy, wraz z popularnym Texaco i manifestem „Elogé de la créolité” napisanym wspólnie z Raphaëlem Confiantem i Jeanem Bernabé, zapewniły charakterystyczny i kontrowersyjny charakter jego dzieła.
