Triathlon Ironman może wyglądać jak pięknie szlifowane okazy - greccy bogowie XXI wieku. Ale chociaż ich ciała są zdolne do niesamowitej sprawności fizycznej, jak blisko są złamania?
Regularne ćwiczenia są oczywiście istotną częścią zdrowego stylu życia, ale wydarzenia wytrzymałościowe są zupełnie innym rodzajem wysiłku. Jednorazowy maraton lub Ironman lub dowolne z wydarzeń, które uznają za najdłuższe / najtrudniejsze / najtrudniejsze, oznacza, że powrót do zdrowia jest dość prosty. Ale regularne uprawianie sportów wytrzymałościowych - jak wielu - może prowadzić do wielu problemów fizycznych, szczególnie dotyczących serca. Takie problemy obejmują zwłóknienie przedsionków (pogrubienie i bliznowacenie tkanki łącznej serca), przegrodę międzykomorową (dziury w sercu), zwiększoną podatność na zaburzenia rytmu przedsionkowego i komorowego (nieprawidłowe rytmy serca) oraz gromadzenie się wapnia w tętnicach (co zwiększa ryzyko powstania płytki nazębnej formacja i zawał serca).
Według badań przedstawionych na kanadyjskim kongresie sercowo-naczyniowym w Montrealu regularne ćwiczenia zmniejszają ryzyko sercowo-naczyniowe dwa lub trzy razy, co jest wyraźnie fantastyczną korzyścią zdrowotną. Jednak zastąp ten poziom stresu energicznymi wymaganiami dotyczącymi przeprowadzenia konkurencyjnego maratonu, a ryzyko faktycznie zwiększy się siedmiokrotnie.
W odniesieniu do ekstremalnych zdarzeń wytrzymałościowych potencjalne uszkodzenia nie ograniczają się tylko do serca.
W czasopiśmie medycznym Mayo Clinic Proceedings opublikowano badania dotyczące potencjalnych działań niepożądanych, które mogą wystąpić w wyniku zdarzeń wytrzymałościowych. W artykule kardiolog James H. O'Keefe argumentuje: „Na podstawie danych uzyskanych od zwierząt i ludzi, wydaje się, że korzyści płynące z intensywnego treningu aerobowego w układzie sercowo-naczyniowym zależą od dawki do około jednej godziny dziennie, po przekroczeniu której można kontynuować wysiłek powoduje zmniejszenie zwrotów, a nawet może powodować niekorzystne skutki sercowo-naczyniowe u niektórych osób ”.
Wyścigi w dolinie śmierci | © Chris Carlson / AP / REX / Shutterstock
Barkley Marathons to wyścig 100 mil (161 km) na nieoznakowanej trasie w pobliżu parku stanowego Frozen Head w Tennessee, który obejmuje 60 000 stóp wysokości (18 288 metrów); ponieważ jest nieoznaczony, ludzie często gubią się przez wiele godzin. Badwater 135 przebiega na długości ponad 135 mil (217 km) przez dolinę śmierci w Kalifornii w lipcu, kiedy średnia wysoka temperatura przekracza 110 stopni Fahrenheita (43 stopnie Celsjusza). Wyścig Mount Marathon w pobliżu Seward na Alasce może mieć tylko od 3, 1 do 3, 5 mil długości (5, 0–5, 6 km), ale zyskuje ponad 3000 stóp (914 metrów) wysokości i zmusza kierowców do przeskoczenia odsłoniętego klifu przed zejściem w dół Góra.
Jednym z wydarzeń, które określają się jako „najtrudniejsze”, jest Marathon des Sables (MdS) na pustyni Sahara na południu Maroka. Edycja 2017 jest odpowiednikiem pięciu i pół maratonów - czyli 150–156 mil (241–251 km) - które mają trwać sześć dni. Wszystko, czego potrzebują konkurenci, będzie musiało być noszone na plecach. Teren będzie nierówny i kamienisty, z wyjątkiem 20% trasy prowadzonej na wydmach. Temperatury osiągną 120 stopni Fahrenheita (49 stopni Celsjusza). Środkowy etap ma długość 82 km, więc jest duża szansa, że będzie ciemno, zanim wielu zawodników go ukończy.
Marathon des Sables | © tent86 / Flickr
Byłoby wspaniale z wyprzedzeniem zapoznać się z wyścigiem, ale skrupulatnie zaplanowane trasy i rzeczywiste formaty zmieniają się co roku, a dyrektor wyścigu i jego zespół utrzymują je w tajemnicy do dnia przed rozpoczęciem imprezy. Po zakończeniu każdego etapu jedynym miejscem do regeneracji jest „wioska” namiotów, która porusza się wraz z konkurentami.
Amerykańska Krissy Moehl jest sportowcem ultramaratońskim, który specjalizuje się w biegach terenowych. Zdobyła złoty medal na Vermont 100 Mile Endurance Race, aw 2007 r. Ustanowiła rekord kobiet w Hardrock Hundred Mile Endurance Run w górach San Juan w Kolorado. Moehl jest także autorem programu Running Your First Ultra: Konfigurowalne plany treningowe dla pierwszego wyścigu o długości od 50 km do 100 mil oraz dyrektorem wyścigu dla Chuckanut 50k w Fairhaven w stanie Waszyngton.
Moehl jest regularnym biegaczem ultramaratonów, ale doskonale zdaje sobie sprawę ze swoich ograniczeń pod względem tego, co sprawia jej przyjemność i co uważa za swoje dobre samopoczucie fizyczne i psychiczne. „Dla mnie znajomość moich możliwości fizycznych jest dla mnie bardzo ważna, więc dystans tak naprawdę mi nie przeszkadza”. Wyjaśnia: „Im bardziej eksponuje się coś technicznego, tym bardziej nie zamierzam tego robić. Zwykłe klify lub jajecznice nie są dla mnie. Doceniam to wyzwanie, ale lubię żyć. Potencjalne ryzyko i szkody nie są dla mnie tego warte. Wybieram robienie tych rzeczy, ponieważ je rozumiem i lubię. Po co ci się to nie podoba?
Z pewnością istnieją wydarzenia, które stanowią większe zagrożenie dla ludzkiego ciała niż inne. Podczas gdy każdy ultramaraton jest wymagający fizycznie, naturą takich wydarzeń jest testowanie ludzi i sprawdzenie, do czego są zdolni. Takie wydarzenia dodały ekstremalne temperatury do ich listy wyzwań - gorących lub zimnych - lub trudnego terenu, takiego jak góry, doliny lub dżungla (tj. Rzeczy, od których Moehl się trzyma z daleka). W końcu, gdy 100 mil nie wystarczy, abyś mógł ciężko oddychać, spróbuj tej samej odległości z ogromną wysokością lub przez śnieg z bałtyckimi wiatrami atakującymi twoją twarz.
Biegacze posuwają się jeszcze dalej, podejmując trudny klimat | © GlebStock / Halfpoint / Shutterstock
Według Mike'a Tiptona, profesora fizjologii człowieka i stosowanej na University of Portsmouth, szkodliwe skutki, jakie wywołują te środowiska, są więcej niż znaczące. „Wydajność wytrzymałości pogarsza się, gdy temperatura otoczenia wzrośnie lub spadnie od optymalnego 10–15 ° C” - mówi Tipton. „Zakładając, że ludzie będą nadal ćwiczyć - wytwarzając w ten sposób ciepło - w zimnie, chłodzenie obwodowe i chłodzenie mięśni są potencjalnymi problemami. Ale w upale wzrost głębokiej temperatury ciała prowadzi do wyczerpania cieplnego, aw konsekwencji do poważnej choroby ”.
Żaden z nich nie wystarczy, aby uniemożliwić zapisanie się na kolejne wyzwanie. Oprócz trudności jakiegokolwiek wyścigu, oczywiste jest, że im mniej przygotowany zawodnik wejdzie w wydarzenie, tym więcej obrażeń wyrządzi swojemu ciału. Według Tiptona „nawet umiarkowanie stresujące wydarzenie może stać się znacznie większym wyzwaniem dla jednostki, w zależności od tego, jak się na to przygotowuje i jaką strategię realizuje, podejmując to”. Kontynuuje: „Należy również pamiętać, że głównym źródłem stresu cieplnego są ćwiczenia (80% zużywanej energii jest uwalniane jako ciepło w ciele), więc jak ciężko biegasz i jak długo są to również kluczowe determinanty stresu umieszczone na ciele niezależnym od środowiska. Ponadto inne ważne zmienne to oczywiste czynniki, takie jak ubranie, nawodnienie i odżywianie ”.
Rin Cobb, dietetyk zajmujący się sprawami klinicznymi i sportowymi, opracowała plany dietetyczne dla sportowców rywalizujących z MdS, a także samodzielnie wypełniła absurdalnie wyczerpujące wydarzenie. Dla niej, podobnie jak Tipton, wydaje się, że niewiele jest poza limitem, zakładając, że podejmowane są właściwe działania przed, w trakcie i po wyścigu. „Jeśli przeszedłeś ekstremalne wydarzenie wytrzymałościowe, ważne jest, aby pozwolić ciału odpocząć i uzupełnić paliwo - najważniejsze są węglowodany, białko i nawodnienie - ale nawet najlepsi sportowcy będą potrzebowali trochę czasu, aby naprawdę dobrze wyzdrowieć”, Cobb wyjaśnia „Jeśli chodzi o to, czy coś jest zbyt niebezpieczne, jedynymi ograniczeniami są te, które sam ustalasz. Przy odpowiednim treningu i przygotowaniach tylko twój umysł może cię zatrzymać. Czasami możemy potrzebować ponownie przyjrzeć się oczekiwaniom związanym z wydarzeniem, ale dla wielu jest to wyzwanie i wymagający charakter tych wydarzeń, który wzbudził zainteresowanie. ”
Co ciekawe, Cobb nie czyni żadnych zaleceń bardziej skomplikowanymi niż jedzenie prawidłowego jedzenia i odpoczynek, jeśli chodzi o powrót do zdrowia po wyścigu. Podobnie, Tipton mówi: „Gromadzą się dowody na to, że kąpiele lodowe, komory itp. Po ćwiczeniach mają ograniczoną lub żadną użyteczność”.
Podczas gdy sportowcy poświęcają dużą część uwagi swojemu zdrowiu fizycznemu, z pewnością istnieje krótkoterminowy sposób myślenia, który rzadko wykracza poza emeryturę z elitarnego sportu (jeśli tak daleko). Nierzadko zawodowi sportowcy rywalizują, dopóki ich ciało nie powie im, że muszą przestać, a nawet wtedy mogą nie słuchać. Sportowcy rywalizujący w ekstremalnych zawodach wytrzymałościowych nie różnią się niczym; w rzeczywistości ich determinacja, by udowodnić, że są „przeciw” takim wydarzeniom, może prowadzić do znacznie większego ryzyka w sporcie, które już niosą ze sobą większe zagrożenie niż większość.
Trudną rzeczą jest znajomość granicy między popychaniem się a ranieniem siebie - zanim go przekroczysz. Przeprowadzono wiele badań, aby spróbować znaleźć tę linię, ale zmienne są ogromne, a najlepsze praktyki mające na celu uniknięcie długoterminowych szkód wydają się być kluczowe dla jednostek, w przeciwieństwie do ogólnych zasad, które każdy może przestrzegać. Wszyscy wiedzą, co stanowi zbyt mało ćwiczeń, ale istnieje ogromna niepewność co do tego, ile ćwiczeń jest za dużo.
Ta historia jest częścią wydarzenia Kultowa wycieczka: kolekcja limitów.
